oom Nicolas bezocht en verjaardag achter de rug

Lieve allemaal,

Op dit moment is het woensdag 19/02/2014 tijd 14:00 in Nederland. Dus tijd 8:00 in Colombia.
Ik heb jullie even laten wachten met een verslag, het was gewooon te warm om achter die laptop te kruipen.

Zaterdag avond heb ik mijn laatste verslag geschreven, toen was ik voor de tweede keer in het hotel te Funza.
Die nacht had ik beter geslapen en minder pijn in mijn maag. Ik had een droom gehad over mijn oom Nicolas en zijn vrouw Madelein. Dat ze om de keuken tafel zaten, diep bedroeft en veel problemen hadden...
De volgende ochtend om 7:30 stonden we weer keurig bij de auto om terug te reizen naar Villavicencio.
We reden zo'n 5minuutjes en ik vertelde mijn neef en zijn vrouw toen over mijn droom. Mijn neef vroeg of ik mijn oom Nicolas nog een keer wilde proberen te bezoeken? En hij zei dat hij zag dat ik veel om Nicolas gaf ondanks zijn houding ondanks zijn gesloten deur.
'weet je wat...' zei mijn neef. 'we gaan het gewoon nog een keertje proberen, het kan een teleurstelling zijn als deur weer gesloten blijft maar dan hebben we in iedergeval alles geprobeerd wat er in zit, en ik vind het ook fijn om mijn oom te groeten.'
Dus we maakte een ommekeer en binen 10minuutjes stonden we voor de deur van Nicolas en zijn gezin.'
Mijn neef bleef in de auto zitten en gaf aan dat ik eerst maar even alleen moest gaan, anders was het wellicht wat overweldigend.
Na 2 keer kloppen hoorde ik mijn nichtje Jennifer: 'wie is daar?' Ik antwoorde met : 'je nichtje Elizabeth'....waar heel vrolijk op werd geantwoord: 'goed dat je er bent, je bent welkom, ik sta wel in mijn slaapkleding maar ik doe de deur voor je open'.
Nichtje Jennifer deed de deur open en Madeleine (de vrouw van Nicolas) kwam op me af gerend en omhelsde me hartelijk. Madelein heeft mij meerdere keren gevraagd afgelopen jaar per mail, om ondanks het gedrag van Nicolas hun wel te blijven bezoeken, omdat ze oprecht om mij geeft. En dat voel en zie ik ook. Ik zag het nu weer. Ik zag ook wel een hoop verdriet en zorgen in haar ogen, net als in mijn droom.
Nicolas bleek in de keuken, ontbijt aan het klaar te maken zijn.
Hij kwam niet naar de deur, dus ik liep naar hem. Ik gaf hem een kus een een knuffel, hij gaf wat ongemakkelijk een knuffel terug, en gaf aan dat hij vieze handen had.
Hij bleef een beetje naar het eten staren. Ik vond hem er qua uiterlijk wel wat beter uitzien dan in 2011 maar ook zijn ogen straalde veel zorgen uit. Vooral grauw.
Ik begon met praten: dat ik de dag ervoor mijn zus voor het eerst had ontmoet in Chatipai. Hij gaf een glimlach. Hij vond het mooi, vroeg zich af of ze nog verbleef waar mijn moedertje Paulina vroeger ook verbleef. En dit blijkt zo te zijn. Hij vroeg hoe het met haar ging. Ik wilde vertellen, maar ineens begon hij zelf te praten. Over hoe slecht mijn moedertje Paulina is, maar ook hoe slecht de hele familie is. En dat hij op zich zelf is met zijn gezin. Dat er voor hem niet meer dan familie bestaat dan alleen hun. Dus ik vroeg of hij mij daar ook mee bedoelde. Nou ik was dan anders omdat ik opgevoed ben door de Woudstra's al spijt het hem dat ik bloed heb van de Bautista's... Hij ging naar achter leunen tegen de muur. in een hoek. Begon heel hard te praten en alleen maar heel negatief over de familie. (dit is dus een bevestiging voor mij dat dit ook een reden is geweest dat hij al die tijd de hele familie voor mij heeft verzwegen). Hij gaf aan dat de hele familie ook slecht over hem spreekt en dat hij daarom alleen contact wil met zijn gezin.
Ik en mijn neef bleven rustig. Al voelde mijn neef zich wel een beetje aangesproken. Ook hij was anders volgens Nicolas, omdat hij ver van de familie vandaan woont en een neef is, maar zijn moeder werd ook vervloekt.
Ik werd toegesproken dat ik gelukkig mag zijn met mijn leven in Nederland, zorgenloos met de perfecte ouders, zoals mijn oom dat omschreef.
Ik gaf aan dat juist omdat ik een geweldig fijne familie heb in Nederland, ik het ook fijn vind om mijn andere kant te leren begrijpen, ik ben immers ook een Bautista. Dit punt begrijpt hij niet. En dat respecteer ik. Ik bleef nog steeds kalm en gaf aan dat al het slechte wat over wie dan ook zou worden uitgesproken ik niet beoordeel, daar ik zelf die ervaringen niet heb, en dat ik nog steeds veel houdt van mijn oom Nicolas. En dat ik geen moment spijt heb gehad van de hulp die ik hem geboden heb.

Ik dacht het volgende: Het maakt me blij om te zien dat hij goed op zijn beenprothese loopt alsof het zijn eigen been is. Het maakt me blij om te zien dat hij een goede auto voor de deur heeft staan. Het maakt me blij te horen dat hij van 8:00 smorgens tot 22:00 in de avond werkt. Zulle zware werkdagen zijn, maar hij heeft werk! Hoe fijn is dat!!

Nicolas bleef donker uit zijn ogen kijken en bleef een beetje in dat negatieve hangen. Hij bleef duidelijk aangeven, liever geen bezoek te ontvangen van familie, want zijn familie is zijn gezin, zo herhaalde hij. Ook al zijn mijn neef en ik uitzonderingen, we mogen komen maar dan zal hij zich wat terugtrekken....Uiteindelijk heb ik hem verteld dat ik blij ben dat ik hem nu even spreek, en ik begrijp dat hij liever geen bezoek ontvangt. Ik vertelde hem dat ik het nog steeds waardeer dat hij toen der tijd tegen me zei dat hij zich als een soort vader over mij voelde... en dat ik zijn normen en waarden respecteer. Hij was zichtbaar geraakt. Mijn neef en ik vonden het een wijs moment om maar te gaan. Madelein hield ons nog even tegen en uitte haar schaamte over het gedrag van haar man. Ook dat het laatste 8 maanden steeds minder met hem gaat qua stemming, en dat dit een hoge druk geeft op het gezin. Ze geeft aan dat het heel zwaar is om met een depressieve man te leven maar dat ze van hem houdten het de vader is van haar kinderen. Maar zichtbaar gaat ze er haast aa onder door. We groette iedereen, Nicolas was inmiddels weer weggelopen. We reden naar Bogota, en de kinderen en mijn neef gingen naar een klein atractiepark. Ik en Julliet keken op afstand mee. Mijn rug was onbewust aan het verbranden....Dat voelde ik in de avond pas. oeps.
En we reden terug naar Villavicencio.

Ik besef me des te meer dat ik zo veel geluk heb dat ik deze neef Christian heb mogen ontmoeten. En dat hij zich zo over mij bekommerd. Ik wilde afreizen naar Cali en hij gaf het advies om niet te gaan alleen. En dat mijn broertje welkom is in Villavicencio. Mijn broertje geeft aan geen tijd te hebben en zijn vrouw is hoogzwanger dus in huis verblijven is ook geen optie. Afreizen naar Villavicencio was ook geen optie.
Ik stelde voor aan mijn neef om even alleen in Bogota te blijven zodat hij ook tijd heeft alleen met zijn gezin. Maar dat wil hij perce niet!!!
Hij gaf aan: 'je komt helemaal over uit Nederland, en weet je hoe gelukkig dat ons maakt. We zijn blij met jou in onze omgeving. tenzij je het zelf niet prettig vindt, je bent ten alle tijd welkom in mijn huis en hoort er helemaal bij! Mijn kinderen geneieten van je aanwezigheid en ik en mijn vrouw ook!!Al bleef je bij ons wonen, ons huis is jou huis! En ik zal je nooit laten vallen of alleen tegmoed komen op bepaalde momenten zoals de rest van de familie Bautista helaas in elkaar zit, nee je hoort er bij Lizz'..... zucht. wat een grote lieverds!!!
Mn neef spreekt ook vaak uit dat hij blij is dat ik door de familie Woudstra ben groot gebracht, blijkbaar straal ik een hoop uit wat vanuit de Woudstra familie komt. Ik blijk anders te zijn als de meeste Bautista's en dat moet ook zeker te maken hebben met mijn opvoeding die ik gehad heb.
Dus wederom hulde aan mijn ouders en verdere familie Woudstra.

Zondag rond 19:00 waren we in Villavicencio, aten avondeten in het huis van mijn tante cecilia (moeder Christian en zus van mijn moedertje). Samen met mijn tante gingen we naar een grote taartenbakkerij en daar heb ik een grote taart gekocht waar minstens 20mensen van konden eten. Deze zou de volgende dag af zijn. En gingen vroeg slapen, waren erg moe.
Maandag was Christian jarig. Hij is 33jaar geworden. Hij geeft steeds trots aan dat dat het getal is van Jezus.....
Hij had een werkdag en ik een dag bij tante Cecilia. We keken de opname terug op tv,die gemaakt zijn bij de ontmoeting van mijn zus Maria-Carmen in Chatipai. Ze moest huilen en gaf aan dat Rosendo, de vader van mn zus echt een slechte man is....en dat ze wel eens met hem op de vuist is gegaan....
Ik mocht in de hangmat, en daar ging ze me wiegen alsof ik een baby was. hahaha Kei schattig. Ook kreeg ik mango aangereikt, die wij zelf in chatipai hadden geplukt van de bomen. En drinken, alsof ik een prinsesje was. Super grappig. en zij genoot er van. Als ik uit de mat wilde om haar te helpen gaf ze aan dat ik nu even lekker mag genieten en bij mag komen van afgelopen weekend en dat we straks een feestje hadden want haar zoon was jarig....
Rond 18:00 konden we de taart ophalen, en we gingen met de hele familie. tante Cecilia, de kinderen van mijn neef, en mn nicht cecilia met haar gezin naar de garage van mijn neef. Daar was ook zijn vrouw.
We zongen wat, staken een kaarsvulkaantje aan en sneden de taart aan.
Het was gezellig.
Die avond lekker met elkaar gegeten.

Dinsdag, gisteren.
Mijn nichtjes gaan elke dag naar school door de weeks van 5.00 tot 12:00 en zijn dan klaar met school. Maken dan keurig stilletjes hun huiswerk en daarna gaan ze genieten van hun vrije tijd. Rond 16:00 ging ik samen met mijn jongeste nichtje Paula naar het centrum. Maar even nieuwe gympen gekocht, daar bij mij mijn zolen zijn afgesleten door al het wandelen en rennen door de bergen hahaha. Mijn nichtje Paula van 9 jaar hield mn hand vast en liet mij het hele centrum zien alsof ze een gids was van 30jaar. Super volwassen , netjes en lief gedroeg ze zich. Ze at bescheiden een ijsje wat ik haar gaf, en heeft genoten van het mogen motor rijden en auto rijden in een speelhal. Was erg gezellig. We hebben een hoop gelachen, en ze huppelde aan mijn hand. Was zo schattig.

Gisteren heb ik gesproken met de taxichauffeur in Manizales. MEt de vraag of hij wellicht lans mijn moedertjes krot kan rijden om te kijken of zij er is, en of haar vriend wellicht een ander telefoonnummer heeft???Ik probeer ze al 1.5 jaar te bereiken...
De taxichauffeur wilde dit met alle liefde doen, en belde in de middag al op met een nieuw telefoonnummer maar dat Paulina niet gezien is.
Straks bellen we het nummer wat van Evelio is, de vriend of ex-vriend van Paulina. Even aanhoren wat ze te vertellen hebben.
Ik ben hier niet heel lang meer, en een reis alleen naar Manizales word mij sterk afgeraden. Maar alleen al contact zou al fijn zijn. En we kijken of er wellicht nog andere mogelijkheden zijn om haar toch nog even te zien. Al houd ik er rekening mee dat het wellicht deze reis niet mogelijk is.

Directie van kindertehuis CRAN heeft mij een mail gestuurd, en we proberen een nieuwe afspraak te maken. Ook zijn we spulletjes aan het verzamelen om aan mijn zus en haar zoontje te schenken. Dit zal allemaal gegeven worden vlakvoor mijn terug reis, daar Chatipai dichtbij Bogota is, en vanuit Bogota zal ik terug vliegen naar Nederlandje. Mijn neef staat er op dat ze me uitzwaaien zoals ze me ook hebben opgehaald. De schatten. Bogota is haast 3uur van Villavicencio vandaan. Chatipai haast 6uur vanuit Villavicencio.
(Manizales en Cali ongeveer 15uur hiervandaan per auto).

Zo nu zijn jullie weer een beetje op de hoogte lieve mensen.
Trouwens, met mijn gezondheid gaat het erg goed. (even afkloppen) mn maagpijn is zo goed als over, ik heb weer energie....en zachtjes aan sport ik weer. Ik eet wel met alles mee, daar het gewoon even niet anders kan. In Nederlandje weer door met dieet.


Liefs vanuit Villavicencio waat het nu even heerlijk aan het stort regenen is. Lekker even frisjes hier. maar straks weer 36graden. Ik zal niet heel bruin terug komen, want zonnen in deze zon is beetje linke soep.

kus Lizz

Ps: er zijn inmiddels weer een aantal liedjes geschreven...heel leuk om hier te doen. Veel inspiratie!