Zus vandaag voor het eerst ontmoet.

Eigenlijk weet ik niet goed waar ik moet beginnen.
Dan maar gewoon weer even bij het begin.

Vanacht geslapen in het hotel te Funza. Bed was prima, maag nog behoorlijk van slag helaas. Met een gebroken nacht stond ik vanmorgen samen met mijn neef, zn vrouw en 2 dochtertjes om 7:30 weer fris en fruitig buiten bij de auto.

De reis gaat echt beginnen. De reis naar Chatipai.
Het is warm, en de zon is goed aanwezig. Dit is niet altijd het geval rondom Bogota, want gisterenavond was het bijv. gewoon koud.
Daar gingen we, we verlieten Funza en reden richting Facatativa. Mijn geboorteplaats. Wacht een prachtige natuur komt je daar tegemoed zeg. Niet te omschrijven zo mooi. De bergen komen vele malen dichterbij, en de bomen gevult met vruchten zie je elke minuut voorbij komen. Prachtige gekleurde vogeltjes vliegen er vrolijk rond, en de geuren zijn er heerlijk. koffieplantages. aarddappelplantages, kruiden, vruchten etc. zalig.
We kwamen langs dorpjes als dat je vaak afgebeeld ziet op souverniers vanuit Colombia. MAar nu dus gewoon in het echt.

In Zypacon gingen we ontbijten. Een klein mollig jongetje van ik schat 9jaar jong. Kwam met een rood vlaggetje vrolijk op ons afgestapt. Hij verwelkomde ons en vertelde uit volle borst wat zijn restaurantje allemaal te bieden had. We waren overtuigd en gingen daar aan de heerlijke soep.
Daar zijn wat foto's geschoten, het was er zo vredig en zo mooi.
Uiteraard kon de versgeperste jusorange niet ontbreken in de heerlijke zon.

We gingen onze reis verder af. Chatipai was vrij snel gevonden, alleen waar mn zus verblijft is niet zomaar even gevonden. We reden door gebieden, waarvan ik het gevoel had dat ik al in t oerwoud was....zo mooi, zo veel bomen, zo veel vogels en fruit weer.....
Bergen op en bergen af, hele hoge en wat minder hoge.

Dorpelingen wezen ons de weg. Iedereen is super behulpzaam.
Toen we na een tijdje rijden er bijna waren bleek dat de auto daar niet verder kon. Dus dat was even een stukje lopen. Een stijle berg af. zo'n 30minuutjes afdalen was het. (ik al met de gedachte, af is niet zo erg.....haha)
De weg er heen vond ik al een groot avontuur. Ik werd er helemaal blij en rustig van. Zou deze weg de zelfde zijn als die mijn zus steeds zou nemen?......

Uiteindelijk kwamen we aan bij een hek, waar 2 grote bamboo stokken het hek dicht hield. Er kwam een man op ons afgelopen en vertelde familie te zijn van Rosendo. De vader van mijn zus.

Hij vertelde dat Rosendo daar beneden woonde.....Waar beneden???Nou daar beneden.......
De bamboo stokken werden weggeschoven en we mochten naar binnen. Giga stijl beneden dus, in een bergdal, daar zouden ze moeten zijn.....
De man riep hard naar beneden: 'je familie is er..'
Een schelle stem riep naar boven: kom verder kom verder jullie zijn welkom.....

De schelle stem: bleek mijn zus. Ik zag het direct! Ze liep wat heen en weer en vertelde dat we voorzichtig moesten zijn anders zouden we vallen.
Julliet heeft het op film gezet. Ik hield de schouders van mn neef vast als een soort treintje, anders was ik iets sneller beneden dan bedoeld.

Daar was ze dan. Zus Maria-Carmen.
Ongewassen, met vette haren. Roet in dr gezicht, kapotte kleding. Ze sprak met schelle maar opgewekte stem. Ze was zichtbaar opgewekt. En wat lijkt ze op mijn moedertje Maria Paulina!!!
Zelfde houding, zelfde manier van lopen etc.
Duidelijk moest ze eerst even de kat uit de boom kijken. Ik gaf haar die ruimte. Ik was op de hoogte van haar geestelijke beperking en bedacht me dat het allemaal reuze spannend voor dr zou zijn.
Ik maakte een praatje met haar vader, die graag zijn verhaal kwijt wilde over zijn verhaal over moedertje Paulina.
Ik keek af en toe naar mn zus en zag dat ze steeds wat langer durfde te kijken. ik knikte en lachte dan naar dr, en deed mn ogen dicht, met de gedachte van : 'het is goed zus'....

Uiteindelijk kwam ze bij me en ontving wat cadeautjes. Ze stopte het gauw in een plastic tasje. en knoopte het stevig dicht. De ketting hield ze om. Met haar handen speelde ze er mee.
Haar zoontje leonardo, speelde met zijn kapotte voetbal, in zijn kapotte kleding....

Het zag er allemaal armmoedig uit, maar toch waren we allemaal content met elkaar.
Rosendo moest ook eerst even de kat uit de boom kijken maar zag al gauw dat we geen eng volk waren. We lachte wat, en dronken koffie. (ik niet dan met mn gastritis maar de rest wel). Mn zus had dit gemaakt, en maalde de koffie alsof haar leven er vanaf hing.
We maakte foto's en filmde wat.
Ik heb Rosendo 60euro gegeven. een deel van het geld wat mij mee gegeven is, van de opbrengst die in Groningen is opgehaald met het huiskamer concert van Kyra en Jacque Dekker. Ze spreken alle dank uit naar jullie toppers!!

Intens blij was hij er mee. Hij is op dit moment ook erg ziek, dus het werk wat hij doet, is al zwaar maar nu met zijn gezondheid nog zwaarder.
Ik kreeg zijn telefoonnummer en die van zijn zus en hun goede vriendin die ook daar verblijven.
Ik werd wederom dood geknuffeld daar.
Het zoontje van mn zus wil graag naar school, maar dit kunnen ze niet betalen. En de kleding van hen is niet goed meer.
Mijn neef zijn hart en die van mij is diep geraakt, en we willen voordat ik terug naar Nederland ga nogmaals langs gaan. Maar dan met nuttige spullen als cadeau. Dit weten ze nog niet. Niks beloven voordat het er is.

Toen we weg gingen, stond mijn zus en haar zoon er op dat wij door hen naar boven werden gebracht. een heel stuk en heeeel stijl. We waren bezweet en onze hartjes die hebben wel ff gewerkt. Zo lief hoe ze hand in hand met mij die berg op ging. En aangaf dat ik voorzichtig moest zijn met mn maag. En als er een kreukel zat in mn shirt streek ze het glad.
Toen we eindelijk boven waren compleet uitgeteld, dronken we nog met elkaar Colombiana. Ze genoot er zichtbaar van en wij ook.

We werden hartelijk uitgezwaaid, en daar gingen we terug naar Funza. Ik zit nu weer in het zelfde hotel, alleen nu een kamer ernaast. Wat een heerlijke dag was dit. één om nooit meer te vergeten.
Wederom een bestempeling van hoeveel geluk ik heb gehad met dat ik geadopteerd ben en een prachtig mooi leven heb met geborgenheid, liefde, en de zaken die nodig zijn om gezond te leven.
Dank naar mijn ouders en mijn gezinnetje Woudstra in Nederland. Dank met heel mijn hart!!


Ik ga niet stil zitten, ik ga keihard mijn best doen om mijn zus en haar zoon te helpen aan een beter toekomst. Hoe of wat moet ik goed bedenken, en alle medeleven, adviezen, hulp etc. is van harte welkom!!

Heel veel liefs vanuit het prachtige Colombia.

Foto's volgen nog! :)