afgelopen week

Aai, omdat mn verslagen op een of andere manier niet zijn opgeslagen, probeer ik bij deze alsnog 1 verslagje te schrijven over de afgelopen week.

Ten eerste: wat een heerlijkheid om weer bij mijn familie Bautista te zijn.
Ik geniet enorm van mijn familie Woudstra in Nederland, en nu dus ook weer even van mijn familie Bautista in Colombia.
Ik voel me met name trots. Trots omdat iedereen zichtbaar keihard zijn best doet om er wat van te maken.
Hier in Villavicencio, zie ik dat het heel goed gaat met de garage van mijn neef. Hij heeft vergeleken 2 jaar geleden, nu een veel ruimere garage, meer werk en zijn huis is uitgebreid. Zijn dochters lopen trots in hun schooluniformpjes rond te paraderen en presteren uitstekend op school. Zijn vrouw heeft net een diploma binnen gehaald en hoopt in de toekomst een goede functie te krijgen op een school.
Dit maakt mij trots en herken ik ineens de power die wij als Bautista's hebben. Ik ben zelf ooit begonnen op het VBO en heb vorig jaar met trots een papiertje mogen behalen op HBO niveau. We doen gewoon ons keiharde best al moet het soms met omwegen.
Mijn nicht cecilia en haar dochters iedem. Echt super goed bezig. Mijn tante cecilia is verhuist en mn nicht trouwens ook. Ze wonen allemaal dicht bij elkaar. Mooi om die kracht te zien van het steeds bij elkaar zijn en er voor elkaar zijn als familie zijnde.

Ook ben ik trots op mijzelf merk ik. Met name omdat ik mij zelf er van heb kunnen overtuigen om alleen naar Colombia te gaan.
Joao is al enige tijd verledentijd, en dat is beter zo. Ik ga daar hier niet over uit wijden maar dan is het duidelijk voor een ieder waarom ik onder andere deze reis alleen maak.
(tussen 2 haakjes, ik ben totaal niet zielig, want ben echt het gelukkigste mens op de wereld en heb erg leuke nieuwe mensen mogen ontmoeten in Nederlandje die me erg blij en gelukkig maken...en niet te vergeten mn trouwe vrienden en familie die achter me staan in Nederland....it gives me powerrr)
Er was alleen vlak voor mijn reis erg veel stress, en ik vind het zo machtig mooi om te mogen ervaren dat een ieder die achter me staat me er bij heeft geholpen om toch rustig en ontspannen deze reis aan te gaan.
Hulde aan jullie allen. Ik ben jullie giga dankbaar!

Daarbij ben ik sinds kerst heel wat kilo's op eigen kracht verloren. Daar ben ik ook erg blij om, omdat het nodig is voor mijn gezondheid. Maar ik merk ook dat ik mij er zekerder door voel, dus dat is een win win situatie. Al mijn broeken zakken van mn billen af, en mn truitjes slobberen wat om mn lijf. Inmiddels 13kilo's kwijt vanaf kerst.

Vooraf mijn reis heb ik bijzondere mensen leren kennen, in het verre Groningen. Mensen die mijn zoektocht naar mijn roots hebben gezien bij vermist. Zij hebben een huiskamerbenefietconcert weten te organiseren, om zo wat in te zamelen voor moedertje paulina en zus Maria-Carmen. Wat een warme waanzinnige mensen. Ook een man in Hilversum, die zijn camera aan mij verkocht, en het geld uiteindelijk heeft terug gestort om er wat mee te doen voor Colombia. Bijzondere ervaring met mensen die ik eerst helemaal niet kende en dan nu zulke warmte van mag ontvangen.

Mijn zus Maria-Carmen zal ik volgende week voor het eerst ontmoeten. Ik heb begrepen dat ze het ook niet breed heeft, en dat ze een geestelijke beperking heeft. Ik kijk erg naar dit moment uit. Het zal bijzonder zijn.
Daar menig familielid beweerde dat haar vader ook mijn vader zou zijn, heb ik een DNA-test laten doen. Niet omdat ik perse opzoek ben naar een vader, maar meer om het feit als ik daar ben en die beste man een hand schud ik niet met vraagtekens in mijn hoofd wil zitten: van ben jij het nou wel of ben jij het nou niet? DNA-test heeft uitgesloten dat hij niet mijn vader is. En daar heb ik meer dan vrede mee.
Ik ben blij dat ik alle gegevens nu heb van mijn zus-lief en hoop haar warme knuffels te mogen geven. Ik kijk vol trots naar haar. Ik heb inmiddels mooie foto's van haar en haar zoontje mogen ontvangen.
De reis zal bijzonder worden, mijn familie wordt niet echt gewenst door haar vader, behalve ik. Ik zal dus niet omringt met familie haar gaan ontmoeten. Ook dit grotendeels op eigenkracht. Al zal mijn neef mij ten alle tijd steunen, en meegaan als een vriend. (dus niet als familielid). Dit voor mijn eigen veiligheid.

Villavicencio is warm. tussen de 33 en 36graden. Het is er machtig mooi en ik geniet intens van de natuur, de cultuur en alles wat er om mij heen gebeurd.
Het is goed om dit alleen te ervaren, je leert je zelf goed kennen. En het mooie is, is dat mijn Bautista-familie aangeeft dat ik veel gelukkiger, gezonder, en beter overkom dan de vorige keer. Alles is dus eigenlijk alleen maar beter zo met mij.
Ik merk wel dat ik bepaalde mensen uit Nederland enorm mis, het is met name de afstand die dat benadrukt maar ook gewoon het Nederlands kunnen praten met elkaar en het genieten van mensen hun aanwezigheid.

Ik beweeg veel hier. Veel wandelen, soms ook hardlopen of snelwandelen of op de hometrainer. Je gedachten gaan dan overal heen. En dat is een machtig mooie ervaring. Ik geniet intens van alles.

Afgelopen week was er een oude tandloze opa van ik schat 80+. Die kartonnendozen aan het plat maken was. Deze deed hij op zijn karretje. Het ging allemaal enorm langzaam. Ik zat op een bankje met het uitzicht op hem. Met de gedachte dat mijn moedertje Paulina dit zelfde aan het doen is, maar dan met plastic.....
Ik moest zo'n 1.5uur wachten wist ik, en dat doe ik graag in het centrum. Ik kijk graag naar alle mensen om mij heen. Alleen deze keer kon ik het niet over mijn hart verkrijgen. De man had een aantal dozen gehaald en liep even weg. Ik als een wezeloze deze dozen plat gemaakt en op die kar gedaan. De man kwam terug met nog een paar dozen en keek verbaast. Eerst dacht hij volgens mij dat hij bestolen was, maar zag toen dat ik nog bezig was met een doos plat maken. Zijn ogen lachte, en zn mond zonder tanden ook. Het was maar een momentje dat ik die man kon helpen, maar het voelde zo goed.
Dus ik ging door met zijn dozen plat maken. Hij genoot ervan.
Hij haalde nog wat dozen op. En het mooie was, was dat het mensen aanstak. Je zag mensen uit winkels naar ons toe rennen met nog meer dozen. Er gingen zelfs mensen om ons heen staan, het boeide me niet. Ik genoot van de zon, de mensen maar vooral van het feit dat dat opaatje aan het schaterlachen was.
Ik ging door, en de toren op zijn kar werd hoog. Vele malen hoger dan waar hij bij kon. HEt beste mannetje kwam tot onder mijn oksel, dus ik kon nog wel lekker hoog stapelen. Mn nichtje kwam er later bij en maakte met haar kleine fijne handjes ook 3 doosjes plat. En genoot er ook van. Toen de toren niet hoger kon, bonden we het met zn allen vast, en gaf ik de beste man nog 7euro voor het genieten. (mogelijk dat hij maar 1 euro of zo zou krijgen voor die hele stapel) zijn dag kon niet meer stuk. Hij heeft me wel duizend keer bedankt. Wat helemaal niet nodig was. Ik bedankte hem voor zijn mooie uitstraling en de ervaring die ik nu had gehad.

Later was een vrouw haar kindje kwijt geraakt, huilend rende ze over het plein. Een oude man had haar kind gevonden, prachtige scene uit een film. IEdereen luid applaus op het plein. je begrijpt. Dit is zo'n dag die je niet gauw vergeet.

Ondertussen afgelopen week wat zwembaden bezocht om af te koelen met mn nichtjes. Ze genieten van alles lijkt wel. En daar wordt ik ook weer blij van. Ik geniet er al van om ze naar hun school te brengen of op te halen met de auto van mijn neef.

Ik hoop dat het mij nog gaat lukken om mijn broertje in Cali te bezoeken en mijn moedertje in Manizales. Als dat lukt zal dat over 2 weken zijn. Volgende week eerst zus ontmoeten voor het eerst, en kindertehuis CRAN bezoeken. Ook nog wat andere familie leden en Funza bij mn oom en tante. Daarbij probeer ik nog wat vrienden op te zoeken. Allemaal plannen, maar eerst even zien wat er allemaal van gaat komen. Foto's volgen nog.

Veel liefs vanuit het warme Colombia.

Lizz